1 stycznia 2011 roku weszły w życie nowe międzynarodowe zasady Incoterms 2010, opracowane przez Międzynarodową Izbę Handlową. Konieczność ich aktualizacji wynikała w dużej mierze z praktyki handlu międzynarodowego w USA, a także z faktu, że w międzynarodowym handlu zmniejszyło się znaczenie granic, na przykład w obrocie towarami na terenie Unii Europejskiej.
Zasady Incoterms są szeroko stosowane w międzynarodowej praktyce handlowej w odniesieniu do umów sprzedaży towarów, aby wyeliminować rozbieżności między prawem krajowym, zwyczajami handlowymi i interpretacją terminów w różnych krajach. Reguły Incoterms określają dokładny podział obowiązków pomiędzy sprzedawcą a kupującym w procesie dostawy towaru.
Nowa wersja zasad składa się z 11 terminów, podczas gdy poprzednia wersja Incoterms 2000 zawierała 13 terminów podzielonych na cztery grupy.
Wyjaśnienie grup terminów:
E – ten termin oznacza minimalne zobowiązania sprzedawcy: sprzedawca musi udostępnić towar kupującemu w uprzednio uzgodnionym miejscu, zazwyczaj w swoim zakładzie. W praktyce sprzedawca często pomaga w załadunku towaru do pojazdu kupującego. Jeśli kupujący oczekuje, że sprzedawca podejmie dalsze działania, należy to jasno określić w umowie sprzedaży towarów.
F – te warunki przewidują, że sprzedawca dostarcza towar przewoźnikowi zgodnie z instrukcjami kupującego. Jeżeli miejscem dostawy jest zakład sprzedawcy, dostawa uznawana jest za zakończoną, gdy towar zostanie załadowany do pojazdu kupującego. W innych przypadkach dostawa jest zakończona, gdy towar znajduje się w dyspozycji kupującego, bez rozładunku z pojazdu sprzedawcy.
C – warunki te nakładają na sprzedawcę obowiązek zawarcia umowy przewozu na zwykłych warunkach i pokrycia kosztów transportu. W związku z tym punkt, do którego przewóz jest opłacony, należy wskazać po odpowiednim terminie C. Zgodnie z warunkami CIF i CIP sprzedawca musi również ubezpieczyć i opłacić towar.
D – zgodnie z warunkami D sprzedawca ponosi odpowiedzialność za dostarczenie towaru do uzgodnionego miejsca lub punktu w kraju importu. Sprzedawca jest zobowiązany ponosić wszelkie ryzyka i koszty dostarczenia towaru do tego punktu.
Takie terminy jak EXW, FCA, FAS, FOB, CFR, CIF, CPT i CIP w Incoterms 2010 stosuje się w taki sam sposób jak w poprzedniej wersji Incoterms 2000, natomiast zmiany dotyczą grupy D, ponieważ terminy DAF, DDU, DES i DEQ zostały usunięte i zastąpione dwoma nowymi terminami:
- DAT – Delivered at Terminal (dostarczone do terminala);
- DAP – Delivered at Place (dostarczone do miejsca przeznaczenia).
Porównanie Incoterms 2000 i Incoterms 2010
| Grupa terminów | Incoterms 2000 | Incoterms 2010 |
|---|---|---|
| E | EXW | EXW |
| F | FCA | FCA |
| FAS | FAS | |
| FOB | FOB | |
| C | CFR | CFR |
| CIF | CIF | |
| CPT | CPT | |
| CIP | CIP | |
| D | DAF | - |
| DES | - | |
| DEQ | - | |
| DDU | - | |
| DDP | DDP | |
| - | DAT | |
| - | DAP |
Klasyfikacja i podział terminów Incoterms 2010 w zależności od rodzaju transportu
| Wszystkie rodzaje transportu | ||
| EXW | Z zakładu | EX Works (nazwa miejsca) |
| FCA | Franco przewoźnik | Free Carrier (nazwa miejsca) |
| CPT | Fracht/przewóz opłacony do | nazwa miejsca przeznaczenia |
| CIP | Fracht/przewóz i ubezpieczenie opłacone do | Carriage and Insurance Paid To (nazwa miejsca przeznaczenia) |
| DAT | Dostawa w terminalu | Delivered At Terminal (nazwa miejsca przeznaczenia lub terminala) |
| DAP | Dostawa w punkcie | nazwa miejsca przeznaczenia |
| DDP | Dostawa z opłaconymi cłami | Delivered Duty Paid (nazwa miejsca przeznaczenia) |
| Dostawa drogą morską i śródlądową | ||
| FAS | Franco wzdłuż burty statku | Free Alongside Ship (nazwa portu załadunku) |
| FOB | Franco na pokładzie statku | Free On Board (nazwa portu załadunku) |
| CFR | Koszt i fracht | Cost and Freight (nazwa portu przeznaczenia) |
| CIF | Koszt, ubezpieczenie i fracht | Cost, Insurance and Freight (nazwa portu przeznaczenia) |
Fakt wejścia w życie nowej wersji zasad Incoterms 2010 nie wpływa na zobowiązania stron wynikające z wcześniejszych wersji tych zasad.
Zwracamy uwagę, że zasady Incoterms nie stanowią powszechnie obowiązującego aktu prawnego, lecz zbiór praktyk handlowych, które są wiążące dla stron tylko wówczas, gdy strony w swojej umowie sprzedaży towarów zawarły bezpośrednie odniesienie do obowiązującej edycji i konkretnego terminu Incoterms. Od 1 stycznia 2011 roku, jeśli w umowie nie wskazano poprzednich wersji Incoterms, odniesienie uznaje się za dotyczące obowiązujących zasad Incoterms 2010.